احکام اوقات نماز
مسأله 682 :
هنگامى انسان مى تواند مشغول نماز شود که يقين به داخل شدن وقت پيدا کند، يا لااقل يک مرد عادل خبر از ورود وقت دهد، اذان شخص وقت شناس و مورد اطمينان نيز کافى است و اگر گمان قوى به دخول وقت از راههاى ديگر پيدا کند نيز کفايت مى کند، خواه از روى ساعت صحيح باشد يا غيرآن.
مسأله 683 :
کسانى که به واسطه وجود مانع در آسمان (مانند ابر و غبار) و يا گرفتارى در زندان و يا نداشتن بينايى چشم، نمى توانند يقين به دخول وقت پيدا کنند، چنانچه گمان قوى داشته باشند مى توانند مشغول نماز شوند.
مسأله 684 :
هرگاه مطابق دستورهاى بالا مشغول نماز شود و در بين نماز بفهمد که هنوز وقت داخل نشده، نماز او باطل است، همچنين اگر بعد از نماز بفهمد که تمام نماز را پيش از وقت خوانده بايد نماز را اعاده کند، ولى اگر در بين نماز يا بعد از نماز بفهمد وقت داخل شده بود نمازش صحيح است.
مسأله 685 :
هرگاه انسان بر اثر غفلت و فراموشى مشغول نماز شود بى آن که از دخول وقت با خبر گردد چنانچه تمام نمازش در وقت واقع شده باشد صحيح است و اگر همه يا قسمتى از آن پيش از وقت بود نمازش باطل است.
مسأله 686 :
هرگاه بعد از نماز شک کند نماز را در وقت خوانده يا نه، نماز او صحيح است، به شرط آن که هنگام شروع نماز غافل از وقت نباشد ولى اگر در بين نماز شک کند، نماز او باطل است و بايد پس از دخول وقت اعاده کند.
مسأله 687 :
در تنگى وقت اگر انجام مستحبّات نماز باعث شود مقدارى از واجبات
[137]
در خارج وقت واقع گردد بايد آن مستحبات را ترک کند (مانند قنوت و اقامه).
مسأله 688 :
کسى که به اندازه يک رکعت نماز وقت دارد بايد تمام نماز را به نيّت ادا بخواند، ولى تأخيرانداختن نمازتا اين حد حرام است، بنابر اين اگر به اندازه پنج رکعت تا مغرب وقت داشته باشد نماز ظهر و عصر را به نيّت ادا بخواند و به همين ترتيب ساير نمازها.
مسأله 689 :
يکى از مستحبات مؤکّد اين است که نماز را در اوّل وقت فضيلت آن بخوانند و در روايات راجع به آن بسيار سفارش شده است و هرچه به اوّل وقت فضيلت نزديکتر باشد بهتر است.
مسأله 690 :
کسانى که داراى عذرى هستند و يقين دارند عذرشان تا آخر وقت برطرف مى شود واجب است صبر کنند و چنانچه يقين داشته باشند عذر باقى مى ماند، صبر کردن واجب نيست، امّا اگر احتمال مى دهند برطرف شود احتياط واجب آن است که صبر کنند، مگر در مورد تيمّم که مى توانند در چنين صورتى در اوّل وقت نماز بخوانند.
مسأله 691 :
کسى که مسائل نماز يا شکّيات و سهويّات را نمى داند و احتمال مى دهد در نمازش پيش آيد بايد براى يادگرفتن اينها نماز را از اوّل وقت تأخير بيندازد، ولى اگر اطمينان دارد که مى تواند نماز را بطور کامل تمام کند جايز است در اوّل وقت مشغول نماز شود.
مسأله 692 :
هرگاه در نماز مسأله اى پيش آيد که حکم آن را نمى داند مى تواند به يکى از دو طرفى که احتمال مى دهد به قصد رجاء عمل کند و بايد بعد از نماز مسأله را سوال کند که اگر باطل بوده دوباره بخواند (و احتياط آن است طرفى را که بيشتر احتمال مى دهد بگيرد).
مسأله 693 :
هرگاه ببيند مسجد نجس شده بهتر اين است اوّل مسجد را تطهير کند بعد نماز بخواند، همچنين اگر طلبکارى ايستاده و طلب خود را مطالبه مى کند، اگر نماز و مقدّمات آن وقت زيادى را بگيرد واجب است اوّل تطهير مسجد کند و اداء
[138]
دين نمايد بعد نماز بخواند، اگر بر خلاف اين دستور عمل کند معصيت کرده ولى نمازش صحيح است و در تنگى وقت، نماز مقدّم است.
مسأله 694 :
مستحبّ است پنج نماز را در پنج وقت به جا آورد، يعنى هرکدام را در وقت فضيلت خود انجام دهد و تنها فاصله دادن به مقدار نافله يا تعقيبات کافى نيست، بلکه معيار همان وقت فضيلت است.
مسأله 695 :
وقت فضيلت نماز ظهر تا موقعى است که سايه شاخص به اندازه خود شاخص شود (منظور سايه اى است که از ظهر به بعد پيدا مى شود) و وقت فضيلت عصر از موقعى که سايه شاخص به اندازه خود آن است تا موقعى که به اندازه دو برابر آن شود و وقت فضيلت نماز مغرب از غروب است تا ناپديد شدن حمره مغربيّه (رنگ سرخى که بعد از غروب آفتاب در مغرب ظاهر مى شود) و وقت فضيلت نماز عشاء از موقعى است که سرخى مزبور ناپديدمى شود تا يک سوم از شب و وقت فضيلت نماز صبح از اوّل طلوع فجر سپيده صبح است تا موقعى که هوا روشن شود.