غنيمت
مسأله 1837 :
اگـر مسلمانان به امر امام عليه السلام با کفار جنگ کنند و چيزهايى در جنگ به دست آورند , به آنـها غنيمت گفته مى شود , و مخارجى را که براى غنيمت کرده اند , مانند مخارج نگهدارى و حمل و نقل آن و نـيز مقدارى را که امام عليه السلام صلاح ميداند به مصرفى برساند , و چيزهايى که مخصوص به امام اسـت بـايـد از غـنيمت کنار بگذارند , و خمس بقيه آن را بدهند , و در ثبوت خمس بر غنيمت فرقى ميان منقول و غير منقول نيست بلى زمينهايى که از انفال هستند , مال عموم مسلمين مى باشند , هر چند جنگ به اذن امام عليه السلام نباشد.
مسأله 1838 :
اگر مسلمانان بدون اجازه امام عليه السلام با کفار جنگ کنند و از آنها غنيمت بگيرند , تمام آنچه غنيمت گرفته اند مال امام عليه السلام است و جنگجويان در آن حقى ندارند.
مسأله 1839 :
آنچه در دست کفار است چنانچه مالکش محترم المال باشد , يعنى مسلمان يا کافر ذمى باشد.
احکام غنيمت بر او جارى نيست .
مسأله 1840 :
دزدى و مـانند آن از کافر حربى چنانچه خيانت و نقض امان محسوب شود حرام است , و چيزى که از اين راهها از آنان گرفته مى شود , بايد بنابر احتياط برگردانده شود.
مسأله 1841 :
مـشـهور آن است که مؤمن مى تواند مال ناصبى را براى خود گرفته و خمسش را بپردازد ولى اين حکم خالى از اشکال نيست .