کفاره روزه (آیت الله سید محمد حسینی شاهرودی)

کفـاره روزه

مسأله 1669 :

کسى که کفاره روزه رمضان بر او واجب است، بايد يک بنده آزاد کند، يا به دستورى که در مسأله بعد گفته مى شود دو ماه روزه بگيرد، يا شصت فقير را سير کند يا به هر کدام يک مُدکه تقريباً ده سير است طعام يعنى گندم يا جو و مانند اينها بدهد، و چنانچه اينها برايش ممکن نباشد هر چه مى تواند به فقير طعام بدهد، واگر نتواند روزه بگيرد يا طعام بدهد، بايد استغفار کند، اگر چه مثلاً يک مرتبه بگويد استغفرالله . و احتياط واجب آنست که هر وقت بتواند، کفاره را بدهد .

مسأله 1670 :

کسى که ميخواهد دو ماه کفاره روزه رمضان را بگيرد بايد سى و يک روز آن را پى در پى بگيرد، و اگر بقيه آن پى در پى نباشد اشکال ندارد .

مسأله 1671 :

کسى که مى خواهد دو ماه کفاره روزه رمضان را بگيرد، نبايد موقعى شروع کند که در بين سى و يک روز، روزى باشد که مانند عيد قربان، روزه آن حرام است.

مسأله 1672 :

کسى که بايد پى درپى روزه بگيرد، اگر دربين آن بدون عذر يک روز روزه نگيرد، ياوقتى شروع کند که در بين آن به روزى برسد که روزه آن واجب است، مثلا به روزى برسد که نذر کرده آن روز را روزه بگيرد بايد روزها را از سر بگيرد.

مسأله 1673 :

اگر در بين روزهائى که بايد پى در پى روزه بگيرد، عذرى مثل حيض ، يانفاس ، ياسفرى که دررفتن آن مجبوراست براى او پيش آيد، بعد از بر طرف شدن عذر واجب نيست روزه ها رااز سر بگيرد، بلکه بقيه را بعد از بر طرف شدن عذربجا مى آورد.

مسأله 1674 :

اگر به چيز حرامى روزه خود را باطل کند، چه آن چيز اصلاً حرام باشد مثل شراب و زنا، يا به جهتى حرام شده باشد مثل خوردن غذاى حلالى که براى انسان ضرر دارد و نزديکى کردن باعيال خود در حال حيض، بنابر احتياط کفاره جمع بر او واجب ميشود، يعنى بايد يک بنده آزاد کند و دو ماه روزه بگيرد و شصت فقير را سير کند، يا به هر کدام آنها يک مُدکه تقريباً ده سير است گندم يا نان آن، يا جو يا نان آن، يا يک مدمويز يا يک مد خرما بدهد. و چنانچه هر سه برايش ممکن نباشد، هر کدام آنها که ممکن است بايد انجام دهد.

مسأله 1675 :

اگر روزه دارى دروغى را به خدا و پيغمبر صلى الله عليه و آله وسلم نسبت دهد، اگر چه روزه خود را به چيز حرام باطل کرده، ولى کفاره جمع که تفصيل آن در مسأله پيش گفته شد بر او واجب نمى شود.

مسأله 1676 :

اگر روزه دار در يک روز ماه رمضان چند مرتبه جماع کند، براى هر دفعه، يک کفاره بر او واجب است. ولى اگر جماع او حرام باشد، براى هر دفعه يک کفاره جمع واجب مى شود.

مسأله 1677 :

اگر روزه دار در يک روزه ماه رمضان چند مرتبه غير جماع کار ديگرى که روزه را باطل مى کند انجام دهد، براى همه آنها يک کفاره کافى است.

مسأله 1678 :

اگر روزه دار غير جماع کار ديگرى که روزه را باطل مى کند انجام دهد، و بعد با حلال خود جماع نمايد، بنابر احتياط براى هر کدام يک کفاره واجب مى شود.

مسأله 1679 :

اگر روزه دار غير جماع کار ديگرى که حلال است و روزه را باطل مى کند، انجام دهد مثلاً آب بياشامد و بعد کار ديگرى که حرام است و روزه را باطل مى کند غير جماع انجام دهد، مثلاً غذاى حرامى بخورد، يک کفاره کافى است.

مسأله 1680 :

اگر روزه دار آروغ بزند و چيزى در دهانش بيابد، چنانچه عمداً آنرا فرو ببرد، روزه اش باطل است.

و بايد قضاى آن را بگيرد و کفاره هم بر او واجب مى شود. و اگر خوردن آن چيز حرام باشد مثلاًموقع آروغ زدن، خون يا غذائى که از صورت غذا بودن خارج شده، به دهان او بيايد و عمداً آنرا فرو برد، بايد قضاى آن روزه را بگيرد، و بنا بر احتياط کفاره جمع هم بر او واجب مى شود.

مسأله 1681 :

اگر نذر کند که روز معينى را روزه بگيرد، چنانچه در آن روز عمداً روزه خود را باطل کند، بايد يک بنده آزاد نمايد يا دو ماه پى درپى روزه بگيرد يا به شصت فقير طعام دهد.

مسأله 1682 :

کسى که مى تواند وقت را تشخيص دهد، اگر به گفته کسى که مى گويد مغرب شده افطار کند، و بعد بفهمد مغرب نبوده است، قضا و کفاره بر او واجب مى شود.

مسأله 1683 :

کسى که عمداً روزه خود را باطل کرده، اگر بعد از ظهر مسافرت کند، يا پيش از ظهر براى فرار از کفاره سفر نمايد کفاره از او ساقط نمى شود، بلکه اگر قبل از ظهر مسافرتى براى او پيش آيد، بنابر اقوى کفاره بر او واجب است.

مسأله 1684 :

اگر عمداً روزه خود را باطل کند، و بعد عذرى مانند حيض يا نفاس يا مرض براى او پيدا شود، کفاره بر او واجب نيست.

مسأله 1685 :

اگر يقين کند که روز اول ماه رمضان است و عمداً روزه خود را باطل کند، بعد معلوم شود که آخر شعبان بوده، کفاره بر او واجب نيست.

مسأله 1686 :

اگر انسان شک کند که آخر رمضان است يا اول شوال، و عمداً روزه خود را باطل کند، بعد معلوم شود اول شوال بوده کفاره بر او واجب نيست.

مسأله 1687 :

اگر روزه دار در ماه رمضان با زن خود که روزه دار است جماع کند، چنانچه زن را مجبور کرده باشد، کفاره روزه خودش و روزه زن را بايد بدهد، و اگر زن به جماع راضى بوده بر هر کدام يک کفاره واجب مى شود.

مسأله 1688 :

اگر زنى شوهر روزه دار خود را مجبور کند که جماع نمايد، يا کار ديگرى که روزه را باطل مى کند انجام دهد، واجب نيست کفاره روزه شوهر را بدهد.

مسأله 1689 :

اگر روزه دار در ماه رمضان، زن خود را مجبور به جماع کند و در بين جماع، زن راضى شود، بنابر احتياط واجب بايد مرد، دو کفاره و زن يک کفاره بدهد.

مسأله 1690 :

اگر روزه دار در ماه رمضان با زن روزه دار خود که خواب است جماع نمايد، يک کفاره بر او واجب مى شود، و روزه زن صحيح است و کفاره هم بر او واجب نيست.

مسأله 1691 :

اگر مرد زن خود را مجبور کند که غير جماع کار ديگرى که روزه را باطل مى کند بجا آورد، کفاره زن را نبايد بدهد، و بر خود زن هم کفاره واجب نيست.

مسأله 1692 :

کسى که به واسطه مسافرت يا مرض روزه نمى گيرد، نمى تواند زن روزه دار خود را مجبور به جماع کند، ولى اگر او را مجبور نمايد، کفاره بر مرد واجب نيست.

مسأله 1693 :

انسان نبايد در بجا آوردن کفاره کوتاهى کند ولى لازم نيست فوراً آنرا انجام دهد.

مسأله 1694 :

اگر کفاره بر انسان واجب شود و چند سال آنرا بجا نياورد، چيزى بر آن اضافه نمى شود.

مسأله 1695 :

کسى که بايد براى کفاره يک روز شصت فقير را طعام بدهد، نبايد به هر کدام از آنها بيشتر از يک مُد که تقريباً ده سير است طعام بدهد، يا يک فقير را بيشتر از يک مرتبه سير نمايد، ولى مى تواند براى هر يک از عيالات فقير اگر چه صغير باشند يک مد به آن فقير بدهد.

مسأله 1696 :

کسى که قضاى روزه رمضان را گرفته، اگر بعد از ظهر عمداً کارى که روزه راباطل مى کند انجام دهد، بايد به ده فقير هر کدام يک مد که تقريباً ده سير است طعام بدهد، و اگر نمى تواند، سه روز روزه بگيرد .