5 - گفتار در مصرف زکات

اقوى آن است که مصرف زکات فطره همان مصرف زکات مال است ، گو اينکه نزديکتر به احتياط آن است که آنرا به فقراء مؤ منين و اطفال آنان بلکه مسکينان از مؤ منين اختصاص دهد هرچند عادل نباشند و در صورتيکه مؤ من فقير يافت نشد جائز است آنرا به مسلمانى که مذهب تشيع را ندارد داد، اما بشرطى که آن مسلمان مخالف مذهب ، مستضعف باشد (يعنى نتواند مذهب حق از مذهب باطل را تشخيص دهد) واحتياط آنست که به يک فقير کمتر از يک صاع (يک من ) و يا قيمت يک من را بدهد هرچند که فقراء يک جا جمع باشند و زکات مکلف به همه آنان نفرى يک صاع تمام نرسد وجائز است چند صاع را به يک نفر بدهد، بلکه جائز است به يکنفر آنقدر بدهد که کفاف يکسال او رابکند و احتياط آنست که بيش از هزينه يکسال را به يک فقير ندهد و فقير هم بيش از مخارج يکسالش را از زکات فطره نگيرد و مستحب است در انتخاب فقير، ارحام و همسايگان و کسانى که بخاطر دين هجرت کرده اند و کسانى که اهل فقيه و عقلند و يا بعضى مزاياى ديگر را دارا هستند را بر غير آنان مقدم بدارد و اين احتياط را ترک نکند که فطره رابه شراب خوار و به کسى که گناهى نظير شرابخوارى را علنا مرتکب مى شود ندهد و دادن آن به فقيرى که مکلف مى داند که وى آنرا در راه معصيت خرج مى کند جائز نيست .