و اما روزه هاى مکروه
در چند مورد روزه گرفتن کراهت دارد: اول روزه گرفتن استحبابى ميهمان بدون اجازه ميزبان و همچنين با نهى او و نزديکتر به احتياط آنست که با عدم اذن او روزه را ترک کند.
دوم روزه گرفتن فرزند بدون اذن پدر اين در صورتى است که روزه او پدر را از نظر شفقت آزار ندهد. اگر نهى کند احتياط ترک روزه است هرچند موجب اذيت او نشود.
سوم روزه گرفتن با وجود نهى مادر و نزديکتر به احتياط آنست که نوه و نبيره تا هرچه پايين تر رود را محکوم بحکم فرزند بدانيم و جد اول و دوم و هرچه بالاتر رود را و چون بدانيم بلکه بهتر آنست که مراعات اذن مادر را نيز بکنيم .
و اما روز عرفه درفرضى که روزه گرفتن آن مکلف را ناتوان نموده از واقع روز عيد باشد سزاوارتر ترک روزه گرفتن است البته در اين دو فرض ظاهرا کراهت بمعنائيکه حتى در عبادات مصطلح است نمى باشد.