مساءله 1 - بعيد نيست ضابطه در جنس زکات آن چيزى باشد که در هر قومى و يا ناحيه اى غذاى معمولى آن مردم است ، نظير گندم و جو و برنج ، در مثل غالب شهرهاى ايران وعراق ، و برنج در مثل گيلان و اطراف آن و خرما و کشک و شيردل در مثل نجد و بيابانهاى حجاز، هرچند که اقوى اين است که غلات چهارگانه يعنى گندم و جو، کشمش و خرما کافى است (هرچند که قوت غالب مردم نباشد) و بنابراين اگر در ناحيه اى قوت غالب مردم ذرت و امثال آن باشد مى توانند همان را زکات بدهند همچنانکه مى توانند يکى از غلات چهارگانه را بدهند واما اگر قوت غالب نباشد احتياط آنست که يکى از غلات چهارگانه را بدهند و جائز است بجاى آن طعام چيز ديگر که بهايش برابر آن طعام باشد بدهند، و در اخراج غير آن يعنى چيزيکه از جنس زکوى نباشد ولى قيمتش معادل قيمت زکات باشد، بعنوان قيمت مشکل است بلکه کافى نبودنش خالى از وجه نيست ، و در دادن بهاى طعام قيمت روزيکه مى خواهد بدهد و نيز قيمت شهرى که در آنجا مى خواهد بپردازد معتبر است .
مساءله 2 - معتبر است چيزيکه بعنوان فطره داده مى شود صحيح باشد، بنابراين ، دادن جنس معيوب کافى نيست همچنانکه جنس مخلوط با غير خودش بمقدارى که عرف در آن تسامح نمى کند کافى نيست و حتى کفايت دادن جنس معيوب و يا مخلوط بعنوان قيمت جنس صحيح و غير مخلوط محل اشکال است .
مساءله 3 - بهتر آنست که در درجه اول خرما داده شود و پائين تر از آن نظر فضيلت کشمش (مويز) است ، البته اين در وقتى است که جهات خارجى ، کشمش و يا پائين تر از آنرا نافع تر بحال فقير نکند، وگرنه نافع تر داده مى شود همچنانکه اگر قوت غالب مکلف آرد درجه اعلى باشد دادن از همان آرد يا گندم بهتر است از دادن گندم پست و يا جو.