مستحبات وقوف به مشعر

مستحبات وقوف به مشعر

(مسأله 163)مستحبات وقوف به مشعر چند چيز است: از جمله آن که از عرفات به سوى مشعر الحرام با وقار و آرامى دل و بدن برود، و استغفار کند، و مرکب را، تند نراند، و کسى را آزار نرساند، و چون به تل سرخ رسد از طرف دست راست راه برود و بگويد:

«اللَّهُمَّ ارْحَمْ مَوْقِفِي، وَزِدْ في عَمَلي، وَسَلِّمْ لي دِيْني، وَتَقَبَّلْ مَنَاسِکِي».

و شهيد (قدس سره) در دروس فرموده که بعد از اين دعا بگويد:

«اللَّهُمَّ لاَتَجْعَلْهُ آخِرَ العَهْدِ مِنْ هَذَا المَوْقِفِ، وَارْزُقْنِيهِ أبَداً مَا أبْقَيْتَنِي.

و در حال حرکت بسيار بگويد:

اَللّهُمَّ اَعْتِقْ رَقَبَتِي مِنَ النّار.

و نماز مغرب و عشا را تأخير کند تا مشعر الحرام، و اگر چه ثلث شب بگذرد.

ولى اگر نتواند پيش از نصف شب به مشعر برسد بايد پيش از رسيدن به مشعر نماز را بجا آورد. و براى نماز مغرب اذان و اقامه و براى عشا فقط اقامه بگويد، و ميان نماز مغرب و عشا فاصله نيندازد، بلکه نافله مغرب را بعد از نماز عشا رجاءاً بخواند. و در وادى فرود آيد در جانب راست راه، و اين دعا را بخواند.

«اللَّهُمَّ إنِّي اسْألُکَ أنْ تَجْمَعَ لي فِيْهَا جَوَامِعَ الخَيْرِ. اللَّهُمَّ لاَتُؤْيِسني مِنَ الخَيْرِ الَّذِي سَألْتُکَ أنْ تَجْمَعَهُ لِي فِي قَلْبِي، وَأطْلُبُ إلَيْکَ أنْ تُعَرِّفِني مَاعَرَّفْتَ أوْلِياءَکَ فِي مَنْزِلِي هذَا، وَاَنْ تَقِيَني جَوَامِعَ الشَّرِّ».

و تا مقدور باشد آن شب را به عبادت و طاعت الهى به روز آورد، که در خبر است که درهاى آسمان در اين شب بسته نمى شود، و اصوات مؤمنان بالا مى رود، و خداوند عالم مى فرمايد: «من خداوند شمايم و شما بندگان من هستيد، ادا کرديد حق مرا و بر من لازم است که اجابت نمايم دعاهاى شما را» پس بعضى ايشان را تمام گناهان مى آمرزد، و بعضى را بعض گناهان مى آمرزد، و مستحب است که هفتاد سنگريزه براى رمى جمرات در اين شب از اينجا بردارد، و مستحب است که غسل کند و با وضو باشد در حال وقوف، و دعاهاى منقوله از ائمه عليهم السلام را بخواند، و حمد و ثناى الهى را بجاى آورد، و اين دعا را نيز بخواند:

«اللَّهُمَّ رَبِّ المَشْعَرِ الحَرَامِ، فُکّ رَقَبَتِيْ مِنَ النَّارِ، وَأَوْسِعْ عَلَىَّ مِنْ رِزْقِکَ الحَلاَلِ الطَّيِّبِ، وَادْرَأ عَنِّي شَرَّ فَسَقَة الْجِنِّ وَالإنْسِ. اَللّهُمَّ أَنْتَ خَيْرُ مَطْلُوْب إلَيْهِ، وَخْيْرُ مَدْعُوِّ، وَخَيْرُ مَسْؤُول، وَلِکُلِّ وَافِد جَائِزَةٌ فَاجْعَلْ جَائِزَتِي فِي مَوْطِنِي وَمَوقِفِي هَذَا أنْ تُقيِلَنِي عَثْرَتِيْ وَتَقْبَلَ مَعْذِرَتي، وَ أَنْ تَتَجَاوَزَ عَنْ خَطِيئَتي، ثُمَّ اجْعَلِ التَّقْوى مِنَ الدُّنْيَا زادِي وَتَقْلِبَنى مُفْلِحاً مُنْجِحاً مُسْتَجاباً لِي بِاَفْضَلِ ما يَرْجِعُ بِهِ اَحَدٌ مِنْ وَفْدِکَ وَزُوّارِ بَيْتِکَ الْحَرام.

و دعا بسيار کند به جهت پدر و مادر و برادران و اهل و مال و فرزندان، و احتياط آن است که بمقدارى که عرفاً گفته شود ذکر خداوند عالم نموده دعا کند، يا ذکر خداوند متعال بنمايد.

و براى غير امام بهتر آن است که کمى پيش از طلوع آفتاب از مشعر کوچ کند، ليکن بنابر احتياط داخل وادى محسّر نشود تا طلوع کند.

و چون آفتاب به کوه ثبير افتد هفت مرتبه بگناهان خود اقرار کند، و هفت مرتبه استغفار نمايد و چون روانه منى شود با ذکر و استغفار و آرامى و وقار برود، و چون به وادى محسّر برسد، هروله کند به نحوى که در سعى گفته شد، اگر پياده باشد، و اگر سواره باشد مرکب خود را تند براند، و اگر هروله را فراموش کرد برگردد و هروله کند، و در وقت هروله بگويد:

«اَللّهُمَّ سَلِّمْ عَهْدِيْ، وَاقْبَلْ تَوْبَتِي، وَأَجِبْ دَعْوَتِي، وَاخْلُفنِي فِيْمَنْ تَرَکْتُ بَعْدِي (و بگويد) رَبِّ اغْفِرْ وَارْحَمْ وَتَجاوَزْ عَمّا تَعْلمُ َِنَّکَ اَنْتَ الاَْعزُّ الاَْکْرَمُ.