فصل دوم ـ وقوف در عرفات
دومين عمل واجب حج تمتع، وقوف در عرفات است. عرفات نام سرزمين معروفى است که حدود معينى دارد.
مسأله260 ـ وقوف در عرفات عبادت است و بايد به قصد قربت و خالصانه براى خداوند بجا آورده شود.
مسأله261 ـ مقصود از وقوف در عرفات آن است که حاجى در آن سرزمين حاضر باشد، و فرقى بين اين که نشسته باشديا ايستاده، خواب باشد يا بيدار، نيست.
مسأله262 ـ بنابراحتياط واجب شخص محرم بايد بعد از زوال روز نهم تا غروب شرعى که وقت نماز مغرب است در عرفات باشد. و جواز تأخير آن از اول زوال به اندازه خواندن نماز ظهر و عصر پشت سر هم و مقدمات آن بعيد نيست.
مسأله263 ـ وقوف در عرفات واجب است ولى آنچه در وقوف رکن است صدق مسّماى وقوف است هر چند يک يا دو دقيقه باشد.بنابراين اگر از روى اختيار وقوف رکنى را ترک کند حج او باطل است. و اگر به مقدار وقوف رکنى در عرفات توقف کند و باقى را ترک نمايد و يا بدون عذر وقوف را تا عصر به تأخير بيندازد حج او صحيح است، اگر چه معصيت کرده است.
مسأله264 ـ کوچ کردن از عرفات قبل از غروب شرعى حرام است. پس اگر کسى عمداً پيش از غروب شرعى از عرفات کوچ کند يا از حدود آن خارج شود و برنگردد، گناهکار است و بايد يک شتر کفاره بدهد، ولى حج او صحيح است. و اگر نتواند قربانى کند بايد هجده روز روزه بگيرد. و احتياط آن است که شتر را در روز عيد در منى ذبح کند اگرچه ذبح آن در غير منى، نيز جائز است. و در صورتى که به عرفات برگردد کفاره ندارد.
مسأله265 ـ اگر از روى فراموشى يا ندانستن مسأله از عرفات کوچ کند، در صورتى که قبل از فوت وقت يادش بيايد واجب است به عرفات برگردد. و اگر برنگردد گناهکار است ولى کفاره ندارد. و اگر يادش نيايد و وقت وقوف در عرفات فوت شود، چيزى برعهده او نيست.