اگر روزه دار نداند که با انجام عمل خاصی (همچون ملاعبه با همسر)، منی از او خارج می گردد، در صورت خروج اتفاقی منی وظیفه وی چیست؟

پاسخ

• خویی، تبریزی، وحید، صافی و شبیری: اگر بواسطه ندانستن مسأله کاری که روزه را باطل می کند انجام دهد، روزه اش باطل می شود، چه در یادگیری مسأله کوتاهی کرده باشد (جاهل مقصر) و چه کوتاهی نکرده باشد (جاهل قاصر)، در هر حال باید روزه هایش را قضا نماید. اما کفاره واجب نیست مگر اینکه شخص بر حرام بودن استمناء آگاه باشد هر چند نداند که با این کار روزه اش باطل می شود، که در این صورت علاوه بر قضا باید کفاره هم بدهداگر روزه دار بدون قصد بیرون آمدن منی با همسر خود بازی و شوخی جنسی کرد، چنانچه اطمینان دارد از او منی خارج نمی شود اگر چه اتفاقاً منی بیرون آید، روزه ی او صحیح است ولی اگر اطمینان ندارد، در صورتی که منی از او بیرون آید، روزه اش باطل است.. [1]
• فاضل، سیستانی، مکارم و نوری: شخصی که بواسطه ندانستن مسأله کاری که روزه را باطل می کند انجام دهد، اگر در یادگیری مسأله کوتاهی کرده باشد (جاهل مقصر) روزه اش باطل است و باید قضا نماید و بنابر احتیاط واجب باید کفاره هم بدهد. اما اگر در یادگیری مسأله کوتاهی نکرده باشد (جاهل قاصر) بنابر احتیاط واجب روزه اش باطل می شود و قضا دارد. ولی در صورتی که جاهل قاصر باشد و التفات و توجه به سؤال کردن نداشته باشد، کفاره واجب نیست هر چند احتیاط مستحب این است که کفاره هم بدهداگر روزه دار بدون قصد بیرون آمدن منی با همسر خود شوخی و بازی جنسی کند؛ اگر عادت داشته باشد که با انجام آن کار منی از او خارج می شود، روزه ی او با خروج منی باطل می شود ولی در صورتی که عادت نداشته باشد با انجام آن کار منی از او خارج شود، اگر در زمان بازی جنسی اطمینان بر خارج نشدن منی داشت روزه ی او باطل نمی شود هرچند منی خارج شود، ولی اگر اطمینان به خارج نشدن منی نداشته باشد، روزه ی او باطل می گردد.. [2]
• خامنه ای و بهجت: اگر روزه دار با همسر خود شوخی و بازی کند هر چند قصد خروج منی نداشته باشد ولی عادت داشته باشد که با انجام آن منی از او خارج شود و منی خارج شود، روزه ی او باطل است. [3]

منابع:

1. خویی، تبریزی و وحید: منهاج الصالحین، کتاب الصوم، المفطرات، الامر الثامن؛ صافی و شبیری: رساله، م 1604.
2. فاضل، سیستانی، مکارم و نوری: العروة الوثقی، کتاب الصوم، المفطرات، م 18
3. خامنه ای: اجوبة الاستفتائات، با استفاده از س 786؛ بهجت: وسیلة النجاة، م 1087.
4. امام: تحریرالوسیلة، ج 1، کتاب الصوم، القول فیما یجب الامساک عنه، الامر رابع.