اگر چیزی نظیر مگس داخل حلق روزهدار شود و روزه دار برای خارج كردن آن مجبور به استفراغ شود، حکم روزه وی چیست؟

پاسخ

• خویی، تبریزی، مکارم، صافی و نوری: اگر مگس در گلوی روزه دار برود، چنانچه ممکن باشد باید آن را بیرون آورد و روزه ی او باطل نمی شود. ولی اگر بداند که بواسطه ی بیرون آوردن آن استفراغ می کند، واجب نیست بیرون آورد و روزه ی او صحیح است.[1]
• امام: اگر مگس در گلوی روزه دار برود، چنانچه به قدری پایین رود که به فرو بردن آن خوردن نمی گویند لازم نیست آن را بیرون آورد و روزه ی او صحیح است و اگر به این مقدار پایین نرود باید آن را بیرون آورد، اگر چه موجب شود که استفراغ کند و روزه اش باطل می شود و چنانچه فرو برد روزه اش باطل می شود و بنابر احتیاط واجب باید کفاره جمع بدهد. [2]
• فاضل: اگر مگس در گلوی روزه دار به قدری پایین رود که به فرو بردن آن خوردن نمی گویند لازم نیست آن را بیرون آورد و روزه ی او صحیح است و اگر به این مقدار پایین نرود و بیرون آوردن آن ممکن باشد، باید آن را بیرون آورد و اگر باعث استفراغ کردن شود روزه ی او باطل می شود. . [3]
• سیستانی: اگر مگس در گلوی روزه دار برود، چنانچه به قدری پایین رود که به فرو بردن آن خوردن گفته نشود لازم نیست آن را بیرون آورد و روزه اش صحیح است و اما اگر به این مقدار فرو نرفته، چنانچه ممکن باشد باید آن را بیرون آورد، هر چند که این کار متوقف بر استفراغ کردن باشد. مگر در صورتی که استفراغ کردن برای او ضرر یا مشقت زیادی داشته باشد، و چنانچه آن را استفراغ نکند و فرو برد، روزه اش باطل می شود و اگر آن را با استفراغ کردن خارج کند نیز روزه اش باطل می شود.[4]
• شبیری: اگر مگس در گلوی روزه دار برود، چنانچه ممکن باشد باید آن را بیرون آورد و روزه ی او صحیح است ولی اگر مجبور باشد که یا آن را ببلعد یا با استفراغ کردن آن را بیرون آورد، واجب است آن را بیرون آورد و در هر دو صورت ـ بلعیدن و استفراغ کردن ـ روزه ی او باطل می شود.. [5]
• امام: اگر مگس در گلوی روزه دار برود، چنانچه به قدری پایین رود که به فرو بردن آن خوردن نمی گویند لازم نیست آن را بیرون آورد و روزه ی او صحیح است و اگر به این مقدار پایین نرود باید آن را بیرون آورد، اگر چه موجب شود که استفراغ کند و روزه اش باطل می شود و چنانچه فرو برد روزه اش باطل می شود و بنابر احتیاط واجب باید کفاره جمع بدهد. [6]

منابع:

1. خویی، مکارم و نوری: العروة الوثقی، کتاب الصوم، المفطرات، م 73؛ تبریزی و صافی: رساله، م 1658.
2. امام: رساله، م 1649.
3. فاضل: رساله، م 1697.
4. سیستانی: العروة الوثقی، کتاب الصوم، المفطرات، م 73.
5. وحید: رساله، م 1657.
6. شبیری: رساله، م 1658.