1ـ خوردن وآشاميدن
مسأله 1589 :
اگر روزه‌دار عمداً چيزي بخورد يا بياشامد، روزه او باطل مي‌شود، چه خوردن وآشاميدن آن چيز معمول باشد مثل نان وآب، چه معمول نباشد مثل خاک وشيره درخت وچه کم باشد يا زياد، حتّي اگر مسواک را از دهان بيرون آورد ودوباره به دهان ببرد ورطوبت آن را فرو ببرد، روزه او باطل مي‌شود مگر آن که رطوبت مسواک در آب دهان به طوري ازبين برود که رطوبت خارج به آن گفته نشود.
مسأله 1590 :
اگر موقعي که مشغول غذا خوردن است بفهمد صبح شده، بايد لقمه را از دهان بيرون آورد و چنانچه عمداً فرو برد روزه‌اش باطل است و به دستوري که بعداً گفته خواهد شد کفّاره هم واجب مي‌شود.
مسأله 1591 :
اگر روزه‌دار سهواً چيزي بخورد يا بياشامد، روزه‌اش باطل نمي‌شود.
مسأله 1592 :
لازم نيست که روزه‌دار از استعمال آمپولي که به جاي دوا و غذا بکار مي‌رود خودداري کند، ولي اگر از آمپول دوا وغذا احتياط کند در غير ضرورت خوب است.
مسأله 1593 :
اگر روزه‌دار چيزي را که لاي دندان مانده است عمداً فرو ببرد، روزه‌اش باطل مي‌شود وکفّاره هم بايد بدهد.
مسأله 1594 :
کسي که مي‌خواهد روزه بگيرد لازم نيست پيش از اذان، دندانهايش را خلال کند ولي اگر بداند غذايي که لاي دندان مانده در روز فرو مي‌رود،چنانچه‌خلال‌نکند‌وچيزي از آن‌فرو رود، روزه‌اش‌باطل مي‌شود.
مسأله 1595 :
فرو بردن آب دهان، اگرچه به واسطه خيال کردن ترشي ومانند آن در دهان جمع شده باشد، روزه را باطل نمي‌کند.
مسأله 1596 :
فرو بردن اخلاط سر، تا به فضاي دهان نرسيده، اشکال ندارد ولي اگر داخل فضاي دهان شود، احتياط واجب آن است که آن را فرو نبرد وامّا اگر اخلاط سينه به دهان بيايد فرو بردنش اشکال ندارد.
مسأله 1597 :
اگر روزه‌دار به قدري تشنه شود که بترسد به او ضرري فوق العاده برسد يا اين که اگر آب نخورد بسختي غير عادّي بيفتد، مي‌تواند به اندازه‌اي که دفع ضرر وسختي شود آب بياشامد، ولي روزه او باطل مي‌شود و اگر ماه رمضان باشد، بايد در بقيه روز از بجا آوردن کاري که روزه را باطل مي‌کند، خودداري نمايد.
مسأله 1598 :
جويدن غذا براي بچه يا پرنده وچشيدن غذا ومانند اينها که معمولاً به حلق نمي‌رسد، اگرچه اتّفاقاً به حلق برسد، روزه راباطل نمي‌کند ولي اگر انسان از اوّل بداند که به حلق مي‌رسد، روزه‌اش باطل مي‌شود و بايد قضاي آن را بگيرد وکفّاره هم بر او واجب است.
مسأله 1599 :
انسان نمي‌تواند براي ضعف، روزه رابخورد ولي اگر ضعف او به قدري است که معمولاً نمي‌شود آن را تحمّل کرد، خوردن روزه اشکال ندارد.