روزه هاي حرام و مکروه (توضیح المسائل آیت الله محمد تقی بهجت)

1809 ـ روزه روز عيد فطر و قربان حرام است، و نيز روزي را که انسان نمي داند آخر شعبان است يا اوّل رمضان اگر به نيّت اول رمضان روزه بگيرد حرام مي باشد.

1810 ـ اگر زن با گرفتن روزه مستحبي حق شوهرش از بين برود، جايز نيست روزه بگيرد، بلکه اگر حق شوهر هم از بين نرود، ولي شوهر او را از گرفتن روزه مستحبي جلوگيري کند بنابر احتياط واجب بايد خود داري کند.

1811 ـ روزه مستحبي اولاد اگر اسباب اذيت پدر و مادر يا جد شود جايز نيست، بلکه اگر اسباب اذيت آنان نشود ولي او را از گرفتن روزه مستحبي جلوگيري کنند، احتياط واجب آن است که روزه نگيرد.

1812 ـ اگر پسر بدون اجازه پدر روزه مستحبي بگيرد، و در بين روز پدر او را نهي کند بايد افطار نمايد.

1813 ـ کسي که ميداند روزه براي او ضرر ندارد، اگر چه پزشک بگويد ضرر دارد بايد روزه بگيرد، و کسي که يقين يا گمان دارد که روزه برايش ضرر دارد، اگر چه پزشک بگويد ضرر ندارد بايد روزه نگيرد و اگر روزه بگيرد صحيح نيست، مگر آنکه بقصد قربت بگيرد و بعد معلوم شود ضرر نداشته است.

1814 ـ اگر انسان احتمال بدهد که روزه برايش ضرر دارد و از آن احتمال ترس براي او پيدا شود چنانچه احتمال او در نظر مردم بجا باشد نبايد روزه بگيرد و اگر روزه بگيرد صحيح نيست، مگر آنکه بقصد قربت بگيرد، و بعد معلوم شود ضرر نداشته است.

1815 ـ کسي که عقيده اش اين است که روزه براي او ضرر ندارد، اگر روزه بگيرد و بعد از مغرب بفهمد که روزه براي او ضرر داشته، بايد قضاي آنرا بجا آورد.

1816 ـ غير از روزه هائي که گفته شد روزه هاي حرام ديگري هم هست که در کتابهاي مفصّل فقهي گفته شده است.

1817 ـ روزه روز عاشورا و روزي که انسان شک دارد روز عرفه است يا عيد قربان مکروه است، ولي مستحب است در روز عاشورا انسان، بدون قصد روزه تا عصر از خوردن و آشاميدن خودداري کند.