نفاس
مسأله 537 :
از وقتى که اولين جزء بچّه از بدن مادر بيرون مى‌آيد، هر خونى که زن مى‌بيند، اگر پيش از ده روز يا سرِ ده روز قطع شود، خون نفاس است و زن را در حال نفاس، «نُفَساء» مى‌گويند، ولى اگر بين تولد بچه و خروج خون فاصله زيادى باشد، در صورتى حکم نفاس بر آن جارى مى‌شود که عرفا به آن خون زايمان بگويند و اگر عرفا به آن خون زايمان نگويند، مثل اين که پس از گذشت ده روز از زايمان از زن خون خارج شود، خون نفاس نيست.
مسأله 538 :
خونى که زن پيش از بيرون آمدن اولين جزء بچّه مى‌بيند، نفاس نيست.
مسأله 539 :
اگر خونى که پيش از تولد بچّه از زن خارج مى‌شود، سه روز يا بيشتر باشد و در ايام عادت بوده و يا داراى صفات حيض باشد و بين آن و خون نفاس کمتر از ده روز فاصله شود، بنابر احتياط واجب بايد در روزهايى که آن خون را مى‌بيند، بين تروک حيض و اعمال استحاضه جمع کند.
مسأله 540 :
لازم نيست که خلقت بچّه تمام باشد، اما اگر خون بسته‌اى از رحم زن خارج شود و خود زن بداند يا چهار نفر قابله يا متخصص مورد وثوق بگويند که اگر در رحم مى‌ماند انسان مى‌شد، در صورتى خون نفاس است که عرفا به آن خون زاييدن گفته شود و اگر عرفا به آن خون زاييدن گفته نشود، حکم نفاس بر آن جارى نمى‌شود و اگر شک کند که به آن خون زاييدن گفته مى‌شود يا نه، بايد وظايف مستحاضه را انجام دهد و کارهايى را که بر نفساء حرام است ترک کند.
مسأله 541 :
ممکن است خون نفاس بيشتر از يک لحظه نيايد، ولى بيشتر از ده روز نيز نمى‌شود.
مسأله 542 :
هرگاه شک کند که چيزى سقط شده يا نه، يا چيزى که سقط شده اگر
(104)
مى‌ماند انسان مى‌شد يا نه، لازم نيست وارسى کند و خونى که از او خارج مى‌شود شرعا خون نفاس نيست.
مسأله 543 :
وظيفه نفساء در امور واجب و حرام مانند حائض است؛ همچنين اعمالى که براى حائض مستحب و مکروه است، براى نفساء نيز مستحب و مکروه مى‌باشد.
مسأله 544 :
طلاق دادن زنى که در حال نفاس مى‌باشد، باطل و نزديکى کردن با او حرام مى‌باشد.
مسأله 545 :
زن پس از پاک شدن از خون نفاس، براى اين که عبادات خود را به جا آورد، بنابر احتياط بايد غسل کند و اگر دوباره خون ببيند، چنانچه مجموع روزهايى که خون ديده و روزهايى که در وسط پاک بوده، ده روز يا کمتر از ده روز باشد، تمام آن نفاس است و اگر در روزهايى که پاک بوده روزه واجب گرفته باشد، بايد قضا نمايد.
مسأله 546 :
اگر زن از خون نفاس پاک شود و احتمال دهد که در باطن خون باشد، مى‌تواند مقدارى پنبه داخل فرج نمايد و کمى صبر کند و آن را بررسى نمايد و اگر معلوم شود که پاک شده، براى عبادت‌هاى خود غسل مى‌کند.
مسأله 547 :
زنى که عادت حيض او کمتر از ده روز است، اگر بيشتر از روزهاى عادت خود خون نفاس ببيند، بايد به اندازه روزهاى عادت خود را نفاس قرار دهد و بعد از آن تا دو روز عبادت را ترک نمايد و مستحب است تا روز دهم عبادت را ترک کند، اگرچه پس از دو روز مى‌تواند با اعمال استحاضه عبادات خود را بجا آورد، پس اگر خون از ده روز بگذرد، روزهاى عادت او نفاس و بقيّه استحاضه است و اگر عبادت را ترک کرده، بايد آن را قضا کند.
مسأله 548 :
زنى که در حيض عادت دارد، اگر بعد از زايمان خون ببيند و از ده روز بيشتر شود و استمرار پيدا کند، به اندازه روزهاى عادت او نفاس است و ده روز از خونى که بعد از نفاس مى‌بيند، اگرچه در روزهاى عادت ماهانه‌اش باشد، استحاضه است؛ مثلاً زنى که عادت حيض او از بيستم هر ماه تا بيست و هفتم آن است، اگر روز دهم ماه زاييد
(105)
و تا يک ماه يا بيشتر پى در پى خون ديد، تا روز هفدهم نفاس و از هفدهم تا ده روز ـ حتى در روزهاى عادت او که از بيستم تا بيست و هفتم است ـ استحاضه مى‌باشد و بعد از گذشتن ده روز، اگر خونى که مى‌بيند در روزهاى عادت او باشد، خون حيض است، چه نشانه‌هاى حيض را داشته باشد و چه نداشته باشد و اگر در روزهاى عادت او نباشد، اگر نشانه‌هاى حيض را داشته باشد، حيض وگرنه استحاضه است.
مسأله 549 :
زنى که در حيض عادت ندارد، اگر بعد از زايمان خون ببيند و از ده روز بيشتر شود و استمرار پيدا کند، بنابر احتياط واجب به عدد عادت خويشان خود مراجعه مى‌کند و از ابتداى ديدن خون به عدد عادت آنان را نفاس قرار مى‌دهد و پس از آن تا تکميل ده روز بين تروک حيض و اعمال مستحاضه جمع مى‌کند و اگر خويشاوندى نداشته باشد يا عادت آنان يکسان نباشد، بايد ده روز اوّل خون را نفاس قرار دهد و ده روز دوم آن استحاضه است و خونى که بعد از آن مى‌بيند، اگر نشانه‌هاى حيض را داشته باشد، حيض و گرنه آن نيز استحاضه مى‌باشد.