احکام متفرقه طلاق (آیت الله میرزا جواد تبریزی (ره))

احکام متفرقه طلاق

مسأله 2545 :

اگر با زن نامحرمى به گمان اينکه عيال خود او است نزديکى کند, چه زن بداند که او شوهرش نيست يا گمان کند شوهرش مى باشد, بايد عده نگهدارد.

مسأله 2546 :

اگـر با زنى که مى داند عيالش نيست زنا کند, چه زن بداند که آن مرد شوهر او نيست , يا گمان کند شوهرش مى باشد, لازم نيست عده نگهدارد.

مسأله 2547 :

اگر مرد زنى را گول بزند که از شوهرش طلاق بگيرد و زن او شود, طلاق و عقد آن صحيح است ولى هر دو معصيت بزرگى کرده اند.

مسأله 2548 :

هرگاه زن در ضمن عقد با شوهر شرط کند که اگر شوهر مسافرت نمايد يا مثلا شـش ماه به او خرجى ندهد, اختيار طلاق بااو باشد, اين شرط باطل است , ولى چنانچه شرط کند که اگر مرد مسافرت کند يا مثلا تا شش ماه خرجى ندهد, از طرف او براى طلاق خودوکيل باشد, در صورتى که شرط حاصل شود و خود را طلاق دهد صحيح است .

و همچنين اگر در ضمن عقد نکاح يا عقد لازم ديگرى شرطکند که وکيل باشد هر وقت خواست از طرف شوهرش خود را طلاق دهـد, عـيبى ندارد, و در هر صورت شوهر خود نيز حق طلاق گفتن رادارد ولى بخواهد زن را از وکالت عزل کند, وکالت شرط شده باطل نمى شود.

مسأله 2549 :

زنـى که شوهرش گم شده , اگر بخواهد به ديگرى شوهر کند, بايد نزد مجتهد عادل برود و به دستور او عمل نمايد.

مسأله 2550 :

پدر و جد پدرى ديوانه مى توانند زن او را طلاق بدهند.

مسأله 2551 :

اگر پدر يا جد پدرى براى طفل خود زنى را صيغه کند, اگرچه مقدارى از زمان تـکليف بچه جزء مدت صيغه باشد, مثلا براى پسر چهارده ساله خودش زنى را دو ساله صيغه کند, چنانچه صلاح بچه باشد, مى تواند مدت آن زن را ببخشد ولى زن دائمى او را نمى تواندطلاق دهد.

مسأله 2552 :

اگر از روى علاماتى که در شرع معين شده , مرد دو نفر را عادل بداند و زن خود را پيش آنان طلاق دهد, ديگرى که عدالت آنان نزدش ثابت نشده مى تواند آن زن را بعد از تمام شدن عده اش براى خود يا براى کس ديگر عقد کند, اگرچه احتياط مستحب آن است که از ازدواج با او خوددارى نمايد و براى ديگرى هم او را عقد نکند.

مسأله 2553 :

اگر کسى زن خود را بدون اينکه او بفهمد طلاق دهد, چنانچه مخارج او را مثل وقـتى که زنش بوده بدهد و مثلا بعد از يک سال بگويد يک سال پيش تو را طلاق دادم , و شرعا هم ثـابـت کند, مى تواند چيزهائى را که در آن مدت براى زن تهيه نموده و او مصرف نکرده است از او پس بگيرد, ولى چيزهائى را که مصرف کرده نمى تواند از او مطالبه نمايد.