روزه
روزه آن است که انسان با نيّت از اذان صبح تا مغرب از چيزهايى که روزه را باطل مى‌کند خوددارى نمايد.
مسأله :
نيّت يعنى توجّه به عمل براى اطاعت فرمان خدا، و لازم نيست انسان نيّت را به زبان بگويد يا از قلب خود بگذارند، بلکه همين قدر که براى انجام فرمان خداوند عالم از اذان صبح تا مغرب کارى که روزه را باطل مى‌کند انجام ندهد کافى است و براى آنکه يقين کند تمام اين مدّت را روزه بوده، بايد مقدارى پيش از اذان صبح و مقدارى هم بعد از مغرب از انجام کارى که روزه را باطل مى‌کند خوددارى نمايد.
مسأله :
انسان مى‌تواند در هر شب از ماه رمضان تا اذان صبح براى روزه فردا نيّت کند و بهتر است که شب اوّل ماه هم نيّت روزه همه ماه را بنمايد.
مسأله :
در هر روزه واجب اگر به واسطه عذرى مثل خواب يا مرض يا مسافرت يا غفلت تا پيش از ظهر نيّت نکند و کارى که روزه را باطل مى‌کند انجام نداده باشد بايد نيّت روزه کند.
مسأله :
وقت نيّت روزه مستحبّى از قبل از اذان صبح است تا موقعى که به اندازه نيّت کردن به مغرب وقت مانده باشد که اگر تا اين وقت کارى که روزه را باطل‌مى‌کند انجام نداده‌باشد و نيّت روزه‌مستحبّى‌کند روزه او صحيح است.
مسأله :
اگر بخواهد غير روزه رمضان روزه ديگرى بگيرد بايد آن را معيّن نمايد، اگر تعيين واقعى نداشته باشد مثلاً نيّت کند که روزه قضا يا روزه نذر مى‌گيرم. ولى در ماه رمضان لازم نيست نيّت کند که روزه ماه رمضان مى‌گيرم بلکه اگر نداند ماه رمضان است يا فراموش نمايد و روزه ديگرى را نيّت کند روزه ماه رمضان حساب مى‌شود.
مسأله :
اگر بداند ماه رمضان است و عمداً نيّت روزه غير رمضان کند روزه ماه رمضان حساب مى‌شود.
مسأله :
اگر مثلاً به نيّت روز اوّل ماه روزه بگيرد، بعد بفهمد دوّم يا سوّم بوده، روزه او صحيح است.
مسأله :
اگر پيش از اذان صبح نيّت کند و بخوابد و بعد از مغرب بيدار شود روزه‌اش صحيح است.
مسأله :
اگر نداند يا فراموش کند که ماه رمضان است و پيش از ظهر ملتفت شود، چنانچه کارى که روزه را باطل مى‌کند انجام نداده باشد بايد نيّت کند و روزه او صحيح است و اگر کارى که روزه را باطل مى‌کند انجام داده باشد يا بعد از ظهر ملتفت شود که ماه رمضان است روزه او باطل مى‌باشد، ولى بايد تا مغرب کارى که روزه را باطل مى‌کند انجام ندهد و بعد از رمضان هم آن روزه را قضا نمايد.
مسأله :
اگر بچّه پيش از اذان صبح ماه رمضان بالغ شود بايد روزه بگيرد و اگر بعد از اذان بالغ شود، روزه آن روز بر او واجب نيست.
مسأله :
کسى که روزه قضا يا روزه واجب ديگرى دارد مى‌تواند روزه مستحبّى يا روزه استيجارى بگيرد.
مسأله :
اگر کسى در روزه واجب يا مستحب مردّد شود که روزه را باطل کند يا نه، يا قصد کند کارى که روزه را باطل مى‌کند انجام دهد روزه‌اش باطل نمى‌شود و احتياط مستحب آن است که آن روز را روزه بگيرد و قضاى آن را هم بجا آورد.
مسأله :
اگر در ماه رمضان، پيش از ظهر کافر مسلمان شود و از اذان صبح تا آن وقت کارى که روزه را باطل مى‌کند انجام نداده باشد بايد نيّت روزه کند و روزه او صحيح است و قضا هم ندارد.
مسأله :
روزى را که انسان شک دارد آخر شعبان است يا اوّل رمضان واجب نيست روزه بگيرد و اگر بخواهد روزه بگيرد نمى‌تواند نيّت روزه رمضان کند ولى اگر نيّت روزه رمضان يا روزه قضا و مانند آن بنمايد چنانچه بعد معلوم شود رمضان بوده روزه او صحيح است و از ماه رمضان حساب مى‌شود.