عيبهايى که بواسطه آنها مى‌شود عقد را بهم زد
مسأله 2470 :
اگر مرد بعد از عقد بفهمد که زن يکى از اين هفت عيب را دارد، مى‌تواند عقد را به هم بزند:
اوّل: ديوانگى.
دوم: مرض خوره (جزام).
سوم: مرض بَرَص.
چهارم: کورى.
پنجم: زمين گير و شَل بودن به طورى که معلوم باشد.
ششم: آن که افضا شده يعنى راه بول و حيض يا راه حيض و غائط او يکى شده باشد.
هفتم: آن که گوشت، يا استخوانى يا غدّه‌اى در فرج او باشد که مانع نزديکى‌شود.
مسأله 2471 :
اگر زن بعد از عقد بفهمد که شوهر او ديوانه است يا آلت مردى ندارد و نمى‌تواند وطى و نزديکى نمايد يا تخمهاى او را کشيده‌اند مى‌تواند عقد را به هم بزند. امّا اگر شوهر عنين باشد يک سال مهلت داده مى‌شود و زن بعد از آن مى‌تواند عقد را به هم بزند.
مسأله 2472 :
اگر مرد يا زن، بواسطه يکى از عيبهايى که در دو مسأله پيش گفته شد عقد را به هم بزند، بايد بدون طلاق از هم جدا شوند.
مسأله 2473 :
اگر بواسطه آن که مرد عنين است و نمى‌تواند وطى و نزديکى‌کند، زن عقد را به هم بزند شوهر بايد نصف مهر را بدهد. ولى اگر بواسطه يکى از عيبهاى ديگرى که گفته شد، مرد يا زن عقد را به هم بزند، چنانچه مرد با زن نزديکى نکرده باشد چيزى بر او نيست و اگر نزديکى کرده، بايد تمام مهر را بدهد.