موارد اتمام نماز در سفر
مسأله 1328 :
محلّى را که انسان براى اقامت و زندگى خود اختيار کرده وطن اوست، چه در آنجا به دنيا آمده و وطن پدر و مادرش باشد، يا خودش آنجا را براى زندگى اختيار کرده باشد؛ پس وطن انسان جايى است که عرفاً آنجا را وطن شخص بدانند.
مسأله 1329 :
اگر قصد دارد در محلّى که وطن اصليش نيست مدّتى بماند و بعد بجاى ديگر رود، اگر به مقدارى بماند که عرفاً آنجا را وطن او حساب مى‌کنند، حکم وطن دارد.
مسأله 1330 :
جايى را که انسان محلّ زندگى قرار داده و ماندن را محدود به مدّت معيّنى نکرده است، اگر چه قصد نداشته باشد که هميشه در آنجا بماند، وطن او حساب مى‌شود.
مسأله 1331 :
کسى که در دو محل زندگى مى‌کند، مثلاً شش ماه در شهرى و شش ماه در شهر ديگر مى‌ماند، هر دو وطن اوست. و اگر بيشتر از دو محل را براى زندگى خود اختيار کرده باشد، اشکال ندارد و وطن او حساب مى‌شود.
مسأله 1332 :
کسى که در محلّى مالک منزل مسکونى است اگر شش ماه متّصل با قصد در آنجا بماند، تا وقتى که آن منزل مال اوست هر وقت در مسافرت به آنجا برسد، بايد نماز را تمام بخواند.
مسأله 1333 :
اگر به جايى برسد که وطن او بوده و از آنجا صرف نظر کرده نبايد نماز را تمام بخواند، اگرچه وطن ديگرى هم براى خود اختيار نکرده باشد.
مسأله 1334 :
مسافرى که قصد دارد، ده روز پشت سر هم در محلّى بماند، يا مى‌داند که بدون اختيار ده روز در محلّى مى‌ماند، در آن محل بايد نماز را تمام بخواند.
مسأله 1335 :
مسافرى که مى‌خواهد ده روز در محلّى بماند، لازم نيست قصد ماندن شب اوّل يا شب يازدهم را داشته باشد و همين که قصد کند از اذان صبح روز اوّل تا غروب روز دهم بماند بايد نماز را تمام بخواند و همچنين اگر مثلاً قصدش اين باشد که از ظهر روز اوّل تا ظهر روز يازدهم بماند، بايد نماز را تمام بخواند.
مسأله 1336 :
مسافرى که مى‌خواهد ده روز در محلّى بماند، در صورتى بايد نماز را تمام بخواند که بخواهد تمام ده روز را در يک جا بماند پس اگر بخواهد مثلاً ده روز در نجف و کوفه يا در تهران و کرج بماند، بايد نماز را شکسته بخواند، ولى اگر بخواهد در چند جا اقامت کند که فاصله کمى دارند مثلاً يکى دو کيلومتر يا بيشتر، به طورى که بگويند او مسافر نيست، بايد نماز را تمام بخواند.
مسأله 1337 :
مسافرى که مى‌خواهد ده روز در محلّى بماند، اگر از اوّل قصد داشته باشد که در بين ده روز به اطراف آنجا برود چنانچه کمتر از چهار فرسخ برود به صورتى که بگويند در آن محل اقامت دارد، در همه ده روز بايد نمازش را تمام بخواند.
مسأله 1338 :
مسافرى که تصميم ندارد ده روز در جايى بماند مثلاً قصدش اين است که اگر رفيقش بيايد، يا منزل خوبى پيدا کند، ده روز بماند، بايد نماز را شکسته بخواند.
مسأله 1339 :
کسى که تصميم دارد ده روز در محلّى بماند، اگرچه احتمال بدهد که براى ماندن او مانعى برسد، در صورتى که مردم به احتمال او اعتنايى‌نکنند، بايد نماز را تمام بخواند.
مسأله 1340 :
اگر مسافر بداند که مثلاً ده روز يا بيشتر به آخر ماه مانده و قصد کند که تا آخر ماه در جايى بماند، بايد نماز را تمام بخواند ولى اگر نداند تا آخر ماه چه قدر مانده و قصد کند که تا آخر ماه بماند بايد نماز را شکسته بخواند اگرچه از موقعى که قصد کرده تا آخر ماه ده روز يا بيشتر باشد.
مسأله 1341 :
اگر مسافر قصد کند ده روز در محلّى بماند، چنانچه پيش از خواندن يک نماز چهار رکعتى از ماندن منصرف شود، يا مردّد شود که در آنجا بماند يا بجاى ديگر برود، بايد نماز را شکسته بخواند و اگر بعد از خواندن يک نماز چهار رکعتى حتّى اگر نماز قضاى همان محل باشد، از ماندن منصرف شود، يا مردّد شود، تا وقتى‌در آنجا هست، بايد نماز را تمام بخواند.
مسأله 1342 :
مسافرى که قصد کرده ده روز در محلّى بماند، اگر روزه بگيرد و بعد از ظهر از ماندن در آنجا منصرف شود، چنانچه يک نماز چهار رکعتى‌خوانده باشد، روزه‌اش صحيح است و تا وقتى در آنجا هست بايد نمازهاى خود را تمام بخواند و اگر يک نماز چهار رکعتى نخوانده باشد روزه آن روزش صحيح است، امّا نمازهاى خود را بايد شکسته بخواند و روزهاى بعد هم نمى‌تواند روزه بگيرد.
مسأله 1343 :
مسافرى که قصد کرده ده روز در محلّى بماند، اگر از ماندن منصرف شود و شکّ کند پيش از آن که از قصد ماندن برگردد، يک نماز چهار رکعتى خوانده يا نه، بايد نمازهاى خود را شکسته بخواند.
مسأله 1344 :
اگر مسافر به نيّت اين که نماز را شکسته بخواند، مشغول نماز شود و در بين نماز تصميم بگيرد که ده روز يا بيشتر بماند، بايد نماز را چهار رکعتى تمام نمايد.
مسأله 1345 :
مسافرى که قصد کرده ده روز در جايى بماند، اگر در بين نماز چهار رکعتى از قصد خود برگردد، چنانچه مشغول رکعت سوم نشده، بايد نماز را دو رکعتى تمام نمايد و بقيه نمازهاى خود را شکسته بخواند و اگر مشغول رکعت سوم شده نمازش باطل است و تا وقتى در آنجا هست بايد نماز را شکسته بخواند اگرچه داخل در رکوع رکعت سوم شده باشد.
مسأله 1346 :
مسافرى که قصد کرده ده روز در محلّى بماند، اگر بيشتر از ده روز در آنجا بماند، تا وقتى مسافرت نکرده، بايد نمازش را تمام بخواند و لازم نيست دوباره قصد ماندن ده روز کند.
مسأله 1347 :
مسافرى که قصد کرده ده روز در محلّى بماند، بايد روزه واجب معيّن را بگيرد و مى‌تواند روزه مستحبّى را هم بجا آورد و نافله ظهر و عصر و عشا را هم بخواند.
مسأله 1348 :
مسافرى که قصد کرده ده روز در جايى بماند اگر بعد از خواندن يک نماز چهار رکعتى بخواهد به جايى که کمتر از چهار فرسخ است برود و برگردد به محلّ اقامه خود، بايد نماز را تمام بخواند.
مسأله 1349 :
مسافرى که قصد کرده ده روز در جايى بماند، اگر بعد از خواندن يک نماز چهار رکعتى بخواهد به جاى ديگر که کمتر از هشت فرسخ است برود و ده روز در آنجا بماند، بايد در رفتن و در جايى که قصد ماندن ده روز کرده، نمازهاى خود را تمام بخواند. ولى اگر جايى که مى‌خواهد برود هشت فرسخ يا بيشتر باشد بايد موقع رفتن، نمازهاى خود را شکسته بخواند و چنانچه در آنجا قصد ماندن ده روز کرد، نمازش را تمام بخواند.
مسأله 1350 :
مسافرى که قصد کرده ده روز در محلّى بماند اگر بعد از خواندن يک نماز چهار رکعتى بخواهد به جايى که کمتر از چهار فرسخ است برود، چنانچه مردّد باشد که به محلّ اوّلش برگردد يا نه، يا به کلّى از برگشتن به آنجا غافل باشد، يا بخواهد برگردد ولى مردّد باشد که ده روز در آنجا بماند يا نه، يا آن که از ده روز ماندن در آنجا و مسافرت از آنجا غافل باشد، بايد از وقتى که مى‌رود تا بر مى‌گردد و بعد از برگشتن، نمازهاى خود را تمام بخواند.
مسأله 1351 :
اگر به خيال اين که رفقايش مى‌خواهند ده روز در محلّى بمانند، قصد کند که ده روز در آنجا بماند و بعد از خواندن يک نماز چهار رکعتى بفهمد که آنها قصد نکرده‌اند، اگرچه خودش هم از ماندن منصرف شود، تا مدّتى که در آنجا هست، بايد نماز را تمام بخواند.
مسأله 1352 :
اگر مسافر بعد از رسيدن به هشت فرسخ سى روز در محلّى بماند و در تمام سى روز در رفتن و ماندن مردّد باشد، بعد از گذشتن سى روز اگرچه مقدار کمى در آنجا بماند، بايد نماز را تمام بخواند.
مسأله 1353 :
مسافرى که مى‌خواهد نه روز يا کمتر در محلّى بماند، اگر بعد از آن که نه روز يا کمتر در آنجا ماند، بخواهد دوباره نه روز ديگر يا کمتر بماند همين طور تا سى روز، روز سى و يکم بايد نماز را تمام بخواند.