شکّ در نماز مستحبّى
مسأله 1197 :
اگر در شماره رکعتهاى نماز مستحبّى شکّ کند، چنانچه طرف بيشتر شک، نماز را باطل مى‌کند، بايد بنا را بر کمتر بگذارد مثلاً اگر در نافله صبح شکّ کند که دو رکعت خوانده يا سه رکعت، بايد بنا بگذارد که دو رکعت خوانده است و اگر طرف بيشتر شک، نماز را باطل نمى‌کند، مثلاً شکّ کند که دو رکعت خوانده يا يک رکعت، به هر طرف شکّ عمل کند، نمازش صحيح است.
مسأله 1198 :
کم شدن رکن، نافله را باطل مى‌کند ولى زياد شدن رکن، آن را باطل نمى‌کند، پس اگر يکى از کارهاى نافله را فراموش کند و موقعى يادش بيايد که مشغول رکن بعد از آن شده، بايد آن کار را انجام دهد و دوباره آن رکن را بجا آورد مثلاً اگر در بين رکوع يادش بيايد که سوره را نخوانده، بايد برگردد و سوره را بخواند و دوباره به رکوع رود.
مسأله 1199 :
اگر در يکى از کارهاى نافله شکّ کند، خواه رکن باشد يا غير رکن، چنانچه محلّ آن نگذشته، بايد بجا آورد و اگر محلّ آن گذشته، به شکّ خود اعتنا نکند.
مسأله 1200 :
اگر در نماز مستحبّى دو رکعتى، گمانش به سه رکعت يا بيشتر برود يا گمانش به دو رکعت يا کمتر برود بايد به همان گمان عمل کند، مگر آن که موجب بطلان باشد که در اين صورت گمان، حکم شکّ را دارد، مثلاً اگر گمانش به يک رکعت مى‌رود احتياطاً بايد يک رکعت ديگر بخواند.
مسأله 1201 :
اگر در نماز نافله کارى کند که براى آن در نماز واجب سجده سهو واجب مى‌شود، يا يک سجده يا تشهّد را فراموش نمايد، لازم نيست بعد از نماز، سجده سهو يا قضاى سجده و تشهّد را بجا آورد.
مسأله 1202 :
اگر شکّ کند که نماز مستحبّى را خوانده يا نه، چنانچه آن نماز مثل نماز جعفر طيّار وقت معيّن نداشته باشد، بنا بگذارد که نخوانده است. و همچنين است اگر مثل نافله يوميّه وقت معيّن داشته باشد و پيش از گذشتن وقت شکّ کند که آن را بجا آورده يا نه، ولى اگر بعد از گذشتن وقت شکّ کند که خوانده است يا نه، به شکّ خود اعتنا نکند.