مسأله ۲۷۶.:
واجب است در آغاز هر نماز «الله اکبر» گفته شود و این جمله - بنا بر اینکه نیت شرط باشد . اولین جزء نماز و دومین رکن از ارکان نماز است و باید به عربی صحیح و پشت سر هم گفته شود. ترجمه آن به زبان دیگر، یا تلفظ آن به عربی غير صحيح، باطل است.
مسأله ۲۷۷.:
در صورت ادای دو کلمه «الله أكبر» به عربی صحیح، اتصال آن به دعای قبل یا ذکر و دعای بعد جایز است، هرچند احتیاط در ترک اتصال آن به سابق و لاحق است.
مسأله ۲۷۸.:
در صورت اتصال «الله اکبر» به سابق، باید همزه «الله» تلفظ شود و در صورت اتصال آن به لاحق، باید حرکت، یعنی پیش(ضمه) «ر» اكبر تلفظ شود.
مسأله ۲۷۹.:
در حال گفتن «الله اکبر» باید ایستاده باشد و ترک عمدی یا سهوی قیام، سبب بطلان آن است؛ نیز در حال گفتن آن، بدن باید آرام باشد و ترک عمدی آن، سبب بطلان است و در صورت ترک سهوی، باطل نمی شود.
مسأله ۲۸۰.:
تكبيرة الاحرام، حمد و سوره، ذکر و دعای واجب (مانند صلوات تشهد) باید به گونه ای گفته شود که قابل شنیدن باشد، هرچند بر اثر وجود مانعی از درون - مانند «کری» - یا از بیرون - مانند طوفان یا همهمه زیاد - شنیده نشود.
مسأله ۲۸۱.:
نمازگزاری که بر اثر بیماری خاص یا لال بودن، توان تلفظ «الله اکبر» را ندارد، باید با زبان اشاره - که مورد گفت وگوی مخصوص مبتلایان به این وضع است - آن را ادا نماید، در حالی که صورت آن را در قلب می گذراند.
مسأله ۲۸۲.:
مناسب است پیش از تكبيرة الإحرام و پس از آن، دعاهای مخصوص که در کتابهای دعا نقل شده، به امید ثواب، خوانده شود.
مسأله ۲۸۳.:
مستحب است در حال گفتن تكبيرة الاحرام، دستها را باانگشتهای به هم چسبیده، تا مقابل گوشها بالا برد.
مسأله ۲۸۴.:
هر گاه شک کند که تكبيرة الإحرام را گفت یا نه، چنانچه مشغول خواندن چیزی مانند حمد باشد، بنا را بر گفتن بگذارد و به شک خود اعتنا نکند و اگر به خواندن چیزی مشغول نشده، باید تكبيرة الإحرام بگوید.
مسأله ۲۸۵.:
هر گاه پس از گفتن تكبيرة الاحرام شک کند که آن را صحیح ادا کرده یا نه، بنا را بر صحت بگذارد و به شک خود اعتنا نکند.