مسأله ۲۷۲.:
نمازگزار باید نماز را به قصد اجرای دستور خدا انجام دهد. لازم نیست آن را به تفصیل از قلب بگذراند، چنان که لازم نیست بر زبان آورد. درجات قرب عبادت، به درجات معرفت پروردگار و محبت وی و در محضر او بودن و مظهر وی شدن است.
مسأله ۲۷۳.:
نمازگزار باید نمازی را که میخواهد اقامه نماید، معین کند. اگر آن نماز، معین است؛ مانند نماز مغرب کسی که نماز مغرب قضا به عهده ندارد، در این صورت قصد نماز مغرب کافی است و تعیین ادا یا قضا لازم نیست؛ همچنین کسی که مثلا نماز مغرب قضا به عهده دارد، ولی فقط درصدد انجام دادن نماز اداست، تعیین ادا یا قضا لازم نیست و اگر آن نماز مشترک بین واجب و مستحب، نیز بین ادا و قضاست و هر دو طرف اشتراک میتواند مقصود نمازگزار باشد، در این صورت، باید نمازی را که میخواهد اقامه نماید، معین کند، هرچند به اجمال باشد و بدون تعیین، نماز باطل است.
مسأله ۲۷۴.:
نمازگزار باید قصد نماز معین را تا پایان ادامه دهد، به گونه ای که اگر در هر حالتی از نماز از وی سؤال شود، بتواند بگوید فلان نماز را انجام میدهم.
مسأله ۲۷۵.:
نیت نماز - به معنای انجام دادن آن به دستور خدا- باید خالص باشد. قصد غیر خدا - خواه در تمام نماز، خواه در جزئی از اجزای آن، اعم از آنکه فقط برای غیر خدا باشد یا بخشی از آن برای غیر او باشد و خواه به وسیله کاری یا وصفی، مانند در مسجد خواندن یا اول وقت ادا نمودن و خواه به صورت ریا، یعنی به دیگران نشان دهد که برای خدا نماز میخواند یا به صورت شمعه، یعنی به گوش دیگران برساند، در حالی که چنین نیست - نماز را باطل می کند.