احکام جنابت‌‌‌‌ (آیت الله ناصر مکارم شیرازی)

احکام جنابت

مسأله 361 :

اگر رطوبتى از انسان خارج شود و نداند منى است يا رطوبت ديگر، چنانچه همراه با «جستن» و «شهوت» بوده باشد آن رطوبت حکم منى دارد و اگر اين دو نشانه، يا يکى از آنها را نداشته باشد حکم منى ندارد، ولى در زن و مريض لازم نيست که با جستن بيرون آيد، بلکه اگر رطوبت هنگامى بيرون آيد که به اوج شهوت

[74]

جنسى رسيده است، حکم منى دارد.

مسأله 362 :

غالباً بعد از بيرون آمدن منى بدن سست مى شود، ولى اين موضوع جزء شرايط قطعى و نشانه ها نيست.

مسأله 363 :

مستحبّ است بعد از بيرون آمدن منى بول کند تا ذرّات باقيمانده خارج شود و اگر نکند و بعد از غسل رطوبتى از او بيرون آيد که نداند منى است يا رطوبت ديگر، حکم منى دارد و بايد دوباره غسل کند.

مسأله 364 :

اگر انسان جماع کند و به اندازه ختنه گاه يا بيشتر داخل شود، مرد و زن هردو جُنُب مى شوند، خواه بالغ باشند يا نابالغ، منى بيرون آيد يانه. اين در صورتى است که جماع در قُبُل باشد و اگر در دُبُر باشد بنابر احتياط واجب بايد جمع کند بين غسل و وضو.

مسأله 365 :

اگر شک کند که به مقدار ختنه گاه داخل شده يا نه، غسل بر او واجب نيست.

مسأله 366 :

هرگاه نعوذ باللّه با حيوانى نزديکى کند و منى از او بيرون آيد، جُنُب مى شود و غسل کافى است، امّا اگر منى بيرون نيايد احتياط واجب آن است که براى نماز و مانند آن، هم غسل کند و هم وضو بگيرد، مگر اين که قبل از اين کار وضو داشته باشد که در اين صورت تنها غسل کافى است.

مسأله 367 :

هرگاه منى از جاى خود حرکت کند امّا از ريختن آن به بيرون جلوگيرى بعمل آورد، يا به علّت ديگر بيرون نيايد غسل واجب نيست، همچنين اگر شک کند که بيرون آمده يا نه.

مسأله 368 :

کسى که آب براى غسل کردن ندارد مى تواند با همسر خود نزديکى کند و تيمّم براى او کافى است، خواه بعد از داخل شدن وقت نماز باشد يا قبل از آن.

مسأله 369 :

هرگاه در لباس خود منى ببيند و يقين نمايد از خود اوست بايد غسل کند و نمازهايى را که يقين دارد با جنابت خوانده قضا نمايد، ولى آنچه را شک دارد لازم نيست قضا نمايد.

[75]