احکام روزه مسافر (آیت الله سید عبدالکریم موسوی اردبیلی)

احکام روزه مسافر

مسأله 1795 :

مسافرى که بايد نمازهاى چهار رکعتى را در سفر دو رکعتى بخواند، نبايد روزه بگيرد و مسافرى که نماز خود را تمام مى‌خواند، مثل کسى که شغل او مسافرت بوده يا سفر او سفر معصيت است، بايد در سفر روزه بگيرد.

مسأله 1796 :

مسافرت در ماه رمضان اشکال ندارد، ولى اگر براى فرار از روزه باشد، مکروه است وهمچنين اگر غير از روزه رمضان، روزه معيّن ديگرى نيز بر انسان واجب باشد، مى‌تواند در آن روز مسافرت کند.

مسأله 1797 :

اگر نذر کند روزه بگيرد و روز آن را معيّن نکند، نمى‌تواند آن را در سفر بجا آورد؛ ولى چنانچه نذر کند که روز معيّنى را در سفر روزه بگيرد، بايد آن را در سفر بجا آورد و نيز اگر نذر کند روز معيّنى را چه مسافر باشد يا نباشد روزه بگيرد، بايد آن روز را اگرچه مسافر باشد روزه بگيرد.

مسأله 1798 :

مسافر مى‌تواند براى خواستن حاجت، سه روز در مدينه منوّره، روزه مستحبّى بگيرد و احتياط واجب اين است که آن سه روز، روزهاى چهارشنبه، پنج شنبه و جمعه باشد.

(319)

مسأله 1799 :

کسى که نمى‌داند روزه مسافر باطل است و يا اين که نمى‌داند مسافر است، مثلاً گمان مى‌کند مسافتى که طى کرده کمتر از مسافت شرعى است در حالى که بيشتر از مسافت شرعى را طى کرده است، اگر در سفر روزه بگيرد و در بين روز مسأله را بفهمد و يا بفهمد که مسافر است، روزه او باطل مى‌شود، ولى اگر تا مغرب متوجه نشود، روزه او صحيح است.

مسأله 1800 :

اگر فراموش کند که مسافر است يا فراموش کند که روزه مسافر باطل مى‌باشد و در سفر روزه بگيرد، روزه او باطل است.

مسأله 1801 :

اگر روزه‌دار بعد از ظهر مسافرت نمايد، بايد روزه خود را تمام کند و اگر پيش از ظهر مسافرت کند و قصد حداقل هشت فرسخ رفت و آمد را ـ با شرايطى که در نماز مسافر گفته شد ـ داشته باشد، وقتى به حدّ ترخّص برسد (يعنى به جايى برسد که ديوار شهر را نبيند و صداى اذان آن را نشنود) مى‌تواند روزه خود را باطل کند و اگر پيش از آن، روزه را باطل کند، کفّاره نيز بر او واجب است.

مسأله 1802 :

اگر مسافر پيش از ظهر به وطن خود يا به جايى که مى‌خواهد ده روز در آنجا بماند برسد، چنانچه عملى که روزه را باطل مى‌کند انجام نداده باشد، بايد آن روز را روزه بگيرد و اگر انجام داده باشد، روزه آن روز بر او واجب نيست.

مسأله 1803 :

اگر مسافر بعد از ظهر به وطن خود يا به جايى که مى‌خواهد ده روز در آنجا بماند برسد، نبايد آن روز را روزه بگيرد.

مسأله 1804 :

اگر مسافر قبل از اذان ظهر از وطن خود خارج شود، ولى پيش از خارج شدن از حدّ ترخّص، اذان ظهر را بگويند و يا کسى که از مسافرت بازمى گردد و عملى که روزه را باطل مى‌کند به جا نياورده است، پيش از ظهر به حدّ ترخّص برسد، ولى پيش از داخل شدن به وطن، اذان ظهر را بگويند، بنابر احتياط واجب بايد آن روز را روزه بگيرد و قضاى آن را نيز به جا آورد.

مسأله 1805 :

مکروه است که مسافر و کسى که از روزه گرفتن معذور است، در روز ماه رمضان جماع نمايد و در خوردن و آشاميدن کاملاً خود را سير کند.

(320)